Περιπέτεια γραφής
Γράφετε; Κρατάτε ημερολόγιο μήπως; Έχετε ποτέ σκαρώσει ένα ποίημα; Πολλές φορές θέλουμε απλώς κάποιον να μας πει «Γράψε! Έχεις προθεσμία μέχρι τότε, γράψε διήγημα, ποίημα ή θεατρικό έργο. Θέμα; Ελεύθερο!»
Στην αρχή μπορεί να παγώσεις μπροστά στο λευκό χαρτί. Ύστερα όμως όλο και κάτι θα σκαρφιστείς. Κι αν αρχίσεις και διαβάζεις ιστορίες άλλων, βιβλία για το θέμα που σε καίει, αν έρθουν συγγραφείς στο σχολείο σου να σε εμπνεύσουν για την περιπέτεια της γραφής, τότε μπορείς να καταλάβεις αυτό που συμβαίνει εδώ και 6 χρόνια στο Καλλιτεχνικό Σχολείο Γέρακα...
Το 2014 το σχολείο μας συμπλήρωσε μια δεκαετία λειτουργίας. Από τα πρώτα κιόλας χρόνια διαπιστώσαμε ότι, μεταξύ των μαθητών μας, υπήρχε μεγάλο ενδιαφέρον για τη Λογοτεχνία. Απόδειξη αποτελούσε η θετική ανταπόκρισή τους σε οτιδήποτε σχετιζόταν άμεσα ή έμμεσα με αυτήν: το μάθημα της Νεοελληνικής Γραμματείας και της Δημιουργικής Γραφής, οι συναντήσεις στο σχολείο με καταξιωμένους λογοτέχνες. Έτσι, το 2008 αποφασίσαμε να εντάξουμε το σχολείο μας στο νεοϊδρυθέν τότε πολιτιστικό πρόγραμμα «Λογοτεχνικό Εργαστήρι: οι μαθητές γράφουν» του Δικτύου Σχολείων της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ανατολικής Αττικής.
Στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς τα περισσότερα από τα μέλη του Λογοτεχνικού Εργαστηρίου κατέθεταν τα κείμενά τους (ποιήματα, διηγήματα, θεατρικά έργα) στο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ανατολικής Αττικής. Ο διαγωνισμός αυτός καθιερώθηκε επίσημα το σχολικό έτος 2008-2009 και από τότε διεξάγεται σταθερά κάθε χρόνο.
Η εμπειρία μας, αυτών των χρόνων, απέδειξε ότι οι «μαθητές γράφουν» γιατί γοητεύονται από την περιπέτεια της γραφής δημιουργώντας πρωτότυπα έργα. Η θετική ανταπόκρισή τους δικαίωσε τις προσδοκίες μας για τα οφέλη που αποκομίζουν από τη στενή επαφή τους με τον κόσμο της Λογοτεχνίας, στα πλαίσια μιας προαιρετικής ενασχόλησης και όχι ενός υποχρεωτικού μαθήματος.
Αποτέλεσμα: η πρώτη έκδοση του Καλλιτεχνικού Σχολείου Γέρακα με 29 εφηβικά κείμενα (διηγήματα-ποιήματα-θεατρικά έργα) που βραβεύτηκαν κατά την πενταετία 2008-2013 στον Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Ανατολικής Αττικής. Το βιβλίο εικονογραφείται με έργα μαθητών του ίδιου σχολείου.
Τίτλος του βιβλίου: Η περιπέτεια της γραφής Ι. (Γιατί φυσικά έπεται και συνέχεια).
Το βιβλίο διατίθεται από το Καλλιτεχνικό Σχολείο Γέρακα (2106616130).
Αλεξάνδρα Βασιλοπούλου, Ανθή Καββαδά
φιλόλογοι, συντονίστριες του Λογοτεχνικού εργαστηρίου του Καλλιτεχνικού Σχολείου Γέρακα
Μερικά από τα κείμενα των παιδιών:
Δέκα πράγματα που ξέρουμε για τις γυναίκες, Ορφέας Καλιπολίτης (Β γ/σίου)
«Τελικά δεν ξέρουμε δέκα πράγματα για τις γυναίκες...Δεν θυμόμαστε ποιανού ήταν η ιδέα πως ξέρουμε δέκα πράγματα για τις γυναίκες. Πάντως όλοι συμφωνήσαμε πως, όποιος από εμάς το ισχυρίστηκε αυτό, είναι πολύ χαζός.
Ένα είναι σίγουρο: είναι καλύτερο να είσαι άντρας, γιατί έτσι δεν μπερδεύεις τους υπόλοιπους. Εμείς είμαστε πιο απλοί και σίγουρα πολύ πιο ειλικρινείς από εκείνες – εκτός ίσως από εκείνη τη φορά που έκλεψα τον Παντελή από τη μικρότερη τάξη στην ξερή – καισίγουρα πιο έξυπνοι, αφού οι γυναίκες δεν ξέρουν το όνομα κανενός ποδοσφαιριστή.
Οι γυναίκες είναι τόσο περίπλοκες! Όταν θέλουν να πουν κάτι, ποτέ δεν το λένε ευθέως.Πρέπει να το υπονοήσουν αυτό που θέλουν να πουν μέσα από κάτι άλλο. Μ' αυτήν τηνπρόφαση, την οποία μάλλον την έχουν μάθει από τις μάνες τους, βρίσκουν διέξοδο τα κορίτσια της τάξης μας, όταν τις πιάνουμε επ' αυτοφόρω να μας κουτσομπολεύουν. "Λάθος καταλάβατε, εμείς δεν εννοούσαμε αυτό", λένε.»
Χωρίς τίτλο, Περσεφόνη Ζυγομαλά (Α γ/σίου)
Μια εικόνα είναι μια ψηφίδα
Κάθε ψηφίδα είναι διαφορετική
Πολλές ψηφίδες είναι ένα ψηφιδωτό
Πολλά ψηφιδωτά είναι ένα μωσαϊκό
Πολλά μωσαϊκά ο κόσμος
κι ο κόσμος είναι ένας κόκκος άμμου
μέσα στο άπειρο.
Το κουαρτέτο του ασανσέρ, Σοφία Σταματοπούλου & Αναστασία Χαραλάμπους (Β γ/σίου)
«Καθώς ανεβαίναμε ένιωσα ένα τράνταγμα στα πόδια. Άρχισε να με πνίγει η ανασφάλεια, που έγινε μεγαλύτερη όταν ξαφνικά τα φώτα έσβησαν και το ασανσέρ σταμάτησε να κινείται.....
Αρχίσαμε όλοι να ουρλιάζουμε και συγχρόνως τα δύο κορίτσια της παράξενης αυτής παρέας να κλαίνε. Αυτό συνεχίστηκε για πολλή ώρα και, όταν είδα ότι κανείς δεν μας άκουγε, έκατσα κατάχαμα απελπισμένος και αναλογιζόμουν τι ωραία θα ήταν, αν ήμουν εκείνη τη στιγμή στο γραφείο μου και ζωγράφιζα! Η ώρα των καλλιτεχνικών ήταν η μόνη που μου επέτρεπε να αφήσω την φαντασία μου να «οργιάσει» και τον εαυτό μου να ελευθερωθεί. Με τα υπόλοιπα μαθήματα δεν τα πήγαινα και τόσο καλά. Ιδίως τα αλλόκοτα σύμβολα των μαθηματικών με ζάλιζαν! Καθώς τα σκεφτόμουν όλα αυτά, θυμήθηκα ότι είχα ένα φύλλο χαρτί και ένα μολύβι στην πίσω δεξιά τσέπη του παντελονιού μου. Τα έβγαλα λοιπόν αθόρυβα και άρχισα να ζωγραφίζω αυτούς που ήταν δίπλα μου.»
Μια μαργαρίτα, Χριστίνα Κεφαλίδη (Γ γ/σίου)
«Την κραυγή είχε βγάλει ένα από τα παιδιά, ο Πέτρος. Δεν μπορούσε να περπατήσει καλά, μιας και τα πόδια του ήταν γυρισμένα προς τα μέσα. Έκλεισα τα μάτια μου και κοίταξα από την άλλη.
Ξαφνικά ένιωσα κάποιον να με τραβάει από το μανίκι. Ήταν ο Πέτρος. Έδειχνε με το χέρι του τη μαργαρίτα που είχα φτιάξει λίγο πριν και ένα μικρό χαμόγελο είχε σχηματιστεί στο πρόσωπό του Τον είδα να παίρνει κι αυτός ένα πινέλο, να το βουτά στην άσπρη μπογιά και να προσπαθεί να σχεδιάσει στο χαρτί μια μαργαρίτα σαν τη δικιά μου. Το χαμόγελό του έσβησε. .εν τα κατάφερνε. Το πινέλο του προσπαθούσε να σχεδιάσει ένα πέταλο. Ξέφευγε, όμως, συνεχώς. Άρχισε να σιγομουρμουρίζει κάτι. Είχε μισοκλείσει τα μάτια του και προσπαθούσε με όλη του τη δύναμη να κάνει αυτό το πέταλο. Και όμως δεν τα κατάφερνε. Τότε άρχισε να τρίβει το πινέλο πάνω κάτω με μανία και θυμό. Έμοιαζε σαν να θέλει να γδάρει το ξύλο, σαν να έφταιγε αυτό που δεν μπορούσε να ζωγραφίσει αυτό που ήθελε.
Δεν άντεξα να τον βλέπω άλλο έτσι και του μίλησα. «Δεν πειράζει», του ψιθύρισα, «θα σε βοηθήσω εγώ». Και χωρίς να με τραβήξει πίσω ο φόβος ούτε μια στιγμή άγγιξα απαλά το χέρι του. Κάτι μέσα μου ήξερε πως δε θα αντιδρούσε, σαν να τα είχαμε συμφωνήσει μεταξύ μας,χωρίς όμως να μιλάμε. Ξεκίνησα να οδηγώ το χέρι μου, μέχρι που σχηματίσαμε την πιο τέλεια μαργαρίτα που είχα δει στη ζωή μου, τη δική μας μαργαρίτα.»
