οικογένεια Ευτύχη, συνέχεια, γράψε την ιστορία

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
Παιδιά, ευχαριστώ για τις ιδέες σας και τον ενθουσιασμό σας. Ίσως παρατηρήσατε ότι γράψατε λίγο πολύ τα ίδια, ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Αυτό συνέβη επειδή η αφήγησή σας βασίστηκε σε χαρακτηριστικά των ηρώων (ταλέντα, ιδιοτροπίες) που σάς έδωσα από πριν. Αν αποφασίσετε να γράψετε κι εσείς στο μέλλον μια ιστορία θα ήταν χρήσιμο να σκιτσάρετε με παρόμοιο τρόπο τους ήρωές σας (να φτιάξετε, δηλαδή, το πορτρέτο τους με λέξεις). Αλλά κι αν ακόμη κάνετε λάθος και δημιουργήσετε ένα χαρακτήρα που δεν είναι πειστικός, μη ξεχνάτε ότι μπορείτε να γυρίσετε πίσω και να σβήσετε. Έτσι δουλεύουν και οι ζωγράφοι με τα πορτρέτα: ρίχνουν σκιές εδώ κι εκεί, σβήνουν γραμμές, χαράζουν άλλες…

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
Και τώρα από τις δικές σας και τις δικές μου ιδέες φτιάχνω τις σελίδες των ημερολογίων των παιδιών που -όπως θα δείτε κι εσείς- ταιριάζουν στο πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας. Μετά τη φράση: “Η Σελάνα και ο Δήμος μάζεψαν το τραπέζι αμίλητοι. Ύστερα κλείστηκαν στο δωμάτιό τους κι έκαναν αυτό που κάνουν πάντοτε όταν τα πράγματα δυσκολεύουν. Έγραψαν στο ημερολόγιό τους” εμείς οι αναγνώστες περιμένουμε σχεδόν να διαβάσουμε ό,τι έγραψαν. Και νάτο:

Δείτε τα αποσπάσματα του ημερολογίου όπως τα έγραψαν τα παιδιά.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Συνεχίζουμε λοιπόν με το επόμενο κεφάλαιο. Μερικές φορές, στα βιβλία, περνάει λίγος ή αρκετός χρόνος, και ο χωρισμός σε κεφάλαια μάς βοηθάει σε αυτά τα χρονικά περάσματα, σχηματίζοντας γέφυρες. Δηλαδή ως την ώρα του δείπνου τα παιδιά έχουν διαβάσει, οι γονείς έχουν κάνει τηλεφωνήματα, ο Εδώ έχει γαυγίσει και έχει βγει για βόλτα, αλλά δεν τα γράφουμε όλα αυτά σε ένα βιβλίο. Διαλέγουμε τα πιο σημαντικά. Κατά τη γνώμη μου, η ώρα του δείπνου, που όλοι μαζεύονται γύρω από το τραπέζι, είναι μια καλή στιγμή για να προχωρήσει η πλοκή. Οπότε...

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΓΡΑΦΟΥΜΕ!
Και τώρα ας γράψουμε την ιστορία αλυσιδωτά. Ο πρώτος που θα γράψει, συνεχίζει από τη δική μου φράση: “Αυτό, στη γλώσσα των γονιών, σημαίνει εντάξει”.
Θέλω να σας παρακαλέσω πολύ να προσέξουμε επειδή, όπως στη ζωή, έτσι και στη λογοτεχνία, όταν αποφασίζουμε για κάτι -όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά- η ευθύνη είναι μεγάλη. Όπως ακριβώς και με τις εκλογές: θα το έχετε υποψιαστεί ακούγοντας αυτό τον καιρό τις συζητήσεις των ενηλίκων. Τι εννοώ; Ότι κάθε φορά που ένας από εσάς γράφει, η ιστορία πηγαίνει προς μια κατεύθυνση, αποκλείοντας μια άλλη. Μπορείτε ασφαλώς να χρησιμοποιήσετε και τις πολύ ωραίες ιδέες αυτής της εβδομάδας. Οπότε η πλοκή μας πρέπει να είναι:

Έτοιμοι; Αρχίζουμε!

Το βράδυ θα έτρωγαν πάλι κρύα πίτσα αν ο Δήμος δεν χτύπαγε αυγά για ομελέτα. Η Σελάνα έκοψε σαλάτα και έστρωσαν τραπέζι. Είχαν αποφασίσει να σπάσουν τον πάγο. Με το χαρτζηλίκι τους, μάλιστα, αγόρασαν για τους γονείς τους ένα μπουκάλι λευκό κρασί.
«Σε τι πίνουμε;» ρώτησε αφηρημένα η μητέρα τους.
«Στην καινούργια μας ζωή» είπε ο Δήμος.
«Ναι, μαμά, χαλαρώστε λιγάκι» είπε η Σελάνα.
«Κάνατε σαν να ήρθε το τέλος του κόσμου».
«Μα ήρθε» είπε αυστηρά η μητέρα τους. Κι ο πατέρας τους; Έτρωγε σαν να βρισκόταν μόνος του σε ένα δωμάτιο.
«Έλεος!» φώναξε ο Δήμος. “Το τέλος του κόσμου σημαίνει να πεθάνουν οι άνθρωποι!”
«Όλοι τους!» είπε η Σελάνα. «Η να βγουν εξωγήινοι από ένα διαστημόπλοιο και να μας συρρικνώσουν».
«Από φαντασία καλά πάμε» είπε η μητέρα τους και χαμογέλασε.
Ο Δήμος απάντησε ότι πράγματι, αυτή η οικογένεια πάει πολύ καλά από φαντασία και κάπως πρέπει να την αξιοποιήσει.
Ο πατέρας τους σήκωσε επιτέλους το κεφάλι του. «Σε αυτό» είπε, «θα συμφωνήσω μαζί σου». Ο Εδώ γαύγισε από το μπαλκόνι, σαν να συμφωνούσε κι αυτός.
«Χρειαζόμαστε ένα σχέδιο» είπε ο Δήμος. «Και δεν θα σηκωθούμε από το τραπέζι αν δεν το βρούμε».
Κοιτάχτηκαν όλοι μεταξύ τους και περιέργως συμφώνησαν. Ακόμη κι η μητέρα τους ανασήκωσε τους ώμους κι αναστέναξε.
Αυτό, στη γλώσσα των γονιών, σημαίνει «εντάξει»...

(κάντε κλικ στο «συνεχίστε την ιστορία» και προσθέστε το κείμενό σας)