οικογένεια Ευτύχη, γράψε την ιστορία

Και τώρα που ονειρευτήκαμε, καιρός να ξυπνήσουμε! 

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ιστορία μας είναι η εξής: οι γονείς της Σελάνας και του Δήμου έχουν μια μικρή επιχείρηση εισαγωγής ρούχων. Όμως η αγορά δεν κινείται λόγω της κρίσης και αναγκάζονται να κλείσουν το μαγαζί τους στο κέντρο της Αθήνας. Από τη μια μέρα στην άλλη οι γονείς των παιδιών αντιμετωπίζουν ένα μεγάλο πρόβλημα. Τί θα κάνουν; Πού θα βρουν δουλειά; Και πώς θα ζήσουν; Όπως το λέει και το όνομά της, η οικογένεια Ευτύχη δεν το βάζει κάτω και κάνει τα πάντα για να μη χάσει την ελπίδα, το θάρρος, την πίστη στη ζωή. Η Σελάνα και ο Δήμος καταστώνουν ένα σχέδιο για να βοηθήσουν τους γονείς τους.
Αυτός είναι ο καμβάς της ιστορίας, η σχεδία μας.

ΟΙ ΗΡΩΕΣ
Και τώρα λίγα λόγια για τους χαρακτήρες.

Η Σελάνα:
Τα αγόρια στο σχολείο τη φωνάζουν “Σέλινο” επειδή είναι αδύνατη και το αγαπημένη της χρώμα είναι το πράσινο. Η Σελάνα είναι κοντή, με σκούρα καστανά μάτια και πρωταθλήτρια στο ανάποδο σκοινάκι (17 λεπτά και 21 δευτερόλεπτα). Πεισματάρα και τρομερά ονειροπόλα, είναι όμως και πρακτική: της αρέσει να πιάνει τα μαύρα μαλλιά της αλογοουρά. Φοράει σιδεράκια, πηγαίνει στην τετάρτη δημοτικού και παίζει πιάνο (όταν θυμώνει παίζει πολύ δυνατά και τής φωνάζουν όλοι μέσα στο σπίτι). Τής αρέσουν τα τραγούδια του Χατζιδάκη, των Μπιτλς και της Αντέλ κι έχει αρχίσει να γράφει μουσική για δικά της τραγούδια. Όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει κτηνίατρος, νοσοκόμα και ηθοποιός (όλα μαζί).
Ο Δήμος:
Πηγαίνει στην πρώτη γυμνασίου και του αρέσουν τα κόμικς και το μπάσκετ. Αρνείται να κόψει τα μαλλιά του, να ράψει τις τρύπες στις μπλούζες του και περνάει την κρίση της εφηβείας. Βαριέται τη ζωή του. Κλείνεται με τις ώρες στο μπάνιο. Λέει ότι δε θέλει να σπουδάσει και ότι θα γίνει κλειδαράς για να ανοίγει πόρτες (λέει ότι αυτό θα έπρεπε να κάνουμε όλοι, να ξεκλειδώνουμε μυστικές πόρτες στο μυαλό μας που έχει σκουριάσει). Όμως αν ανοίξεις απροειδοποίητα την πόρτα του δωματίου του (στην οποία έχει κρεμάσει δεκάδες “Keep Out”, “Κίνδυνος”, “Μπείτε με δική σας ευθύνη”) θα τον βρεις να διαβάζει κάτι τούβλα μυθιστορήματα. Όταν είναι στις καλές του γράφει στίχους για τα τραγούδια της Σελάνας.
Δώρα Στάμου-Ευτύχη:
Η μαμά. Μικροσκοπική και αεικίνητη. Στο μαγαζί φοράει ωραία ρούχα, τουνίκ και δεκάδες βραχιόλια, στο σπίτι φοράει μόνο τζιν. Χάνει πολύ εύκολα την υπομονή της και μερικές φορές ουρλιάζει επειδή “κανείς δεν κρεμάει τα ρούχα του ποτέ και δεν γίνεται να κρεμάει ρούχα το πρωί στο μαγαζί και το βράδυ στο σπίτι”. Θα ήθελε να έχει εφευρεθεί μια μηχανή που να πλένει, να στεγνώνει αλλά κυρίως να σιδερώνει τα ρούχα. Όταν ήταν νέα ήθελε κι αυτή να γίνει ηθοποιός, τελικά έγινε ενδυματολόγος και έφτιαχνε ρούχα για θεατρικές παραστάσεις. Μετά παντρεύτηκε, έκανε τα παιδιά της και άνοιξε το μαγαζί με τα ρούχα. Τα Σαββατοκύριακα μαγειρεύει για όλη την εβδομάδα και βάζει το φαγητό σε μερίδες, στην κατάψυξη. Το όνειρό της είναι να ταξιδέψει κάποτε στην Μπουργκίνα Φάσο, μια μικρή χώρα της Αφρικής.
Κωνσταντίνος Ευτύχης:
Ο μπαμπάς. Έχει ένα τατουάζ στον ώμο με τα ονόματα των παιδιών του. Δυο τρεις φορές την εβδομάδα κολυμπάει στο Δημοτικό Κολυμβητήριο. Σπούδασε στην Ανωτάτη Εμπορική, ήταν σαίνι στα μαθηματικά. Μπορεί να σου πει πόσο κάνει 33 επί 17 χωρίς να το πολυσκεφτεί . Όταν ήταν μικρός ήθελε να γίνει εφευρέτης. Στα φοιτητικά του χρόνια τα κατάφερε: εφηύρε μια βελόνα που το μάτι της μεγαλώνει αν ασκήσεις πίεση, για να μπορέσεις να περάσεις την κλωστή. Και ένα βούτυρο σε στικ για να μη λερώνεις κάθε πρωί τα μαχαίρια. Αλλά καμιά εταιρία δεν αγόρασε τις εφευρέσεις του. Σήμερα το όνειρό του θα ήταν να εφεύρει ένα ουδέτερο βιοκαύσιμο από φύκια. Όταν ερωτεύτηκε τη γυναίκα του άρχισε σιγά σιγά να ξεχνάει το φυσικό του ταλέντο με τις εφευρέσεις και τους αριθμούς και ανακατεύτηκε κι αυτός με την επιχείρηση ρούχων. Κρατούσε τα λογιστικά βιβλία. Λέει ότι δεν το μετάνιωσε ποτέ. Αλλά τα βράδια ονειρεύεται παράξενες εφευρέσεις.
Εδώ:
Ο σκύλος της οικογένειας. Ένα αδέσποτο που το έβρισκαν κάθε μέρα στην είσοδο της πολυκατοικίας ώσπου το υιοθέτησαν τελικά. Η μόνη λέξη που καταλάβαινε ήταν η λέξη «Εδώ« (από το: «πάλι εσύ εδώ;». Ερχόταν όλο χαρά όταν τον φώναζαν, σαλιώνοντας τον τόπο). Γι αυτό τον είπαν «Εδώ» τελικά. Κοιμάται σε ένα καλάθι στη βεράντα κι όταν πιάνουν τα πρώτα κρύα, στο κρεβάτι της Σελάνας. Το αγαπημένο του φαγητό είναι τα λουκάνικα με ρύζι. Και τα γλυκά (αλλά απαγορεύονται!). Έχει μεγάλη αδυναμία στη Σελάνα.

Ήταν μια παράξενη μέρα στο σπίτι της οικογένειας Ευτύχη. Όλα τα μπουφάν και οι τσάντες πεταμένα στο χωλ κι η μητέρα δεν διαμαρτυρήθηκε ούτε στιγμή.
«Παιδιά πρέπει να μιλήσουμε» είπε ο πατέρας.
Η Σελάνα σιγοτραγουδούσε μασουλώντας ένα καρότο. Ο Δήμος έβγαζε πιάτα για να στρώσει το τραπέζι- αν περίμενε από τους γονείς του θα νύχτωναν. Και τί έκανε η Δώρα Ευτύχη που συνήθως τέτοια ώρα ζέσταινε το φαγητό; Κοιτούσε τα νύχια της!
«Παιδιά πρέπει να μιλήσουμε» είπε ο πατέρας πιο δυνατά. «Έχουμε ένα δυσάρεστο νέο».
Η Σελάνα σταμάτησε το μάσημα. Ο Δήμος κοίταξε τον πατέρα του με το χαρακτηριστικό ύφος έχω- βαρεθεί- πριν- αρχίσεις- να-μιλάς.
«Αποφασίσαμε να κλείσουμε το μαγαζί».
«Και για να το γιορτάσουμε» είπε η μητέρα τους «σήμερα θα φάμε πίτσα. Δεν ξέρω βέβαια τι θα τρώμε από αύριο…»
Ο Εδώ γαύγισε από τη βεράντα λες και σχολίαζε τα νέα. Τα παιδιά ξαφνιάστηκαν τόσο πολύ που δεν ήξεραν τι να πουν. Μετά άρχισε αυτό που ονόμαζαν «κουζινομουρμούρα», μια πολύ άσχημη συνήθεια που είχαν οι γονείς τους, να γκρινιάζουν ο ένας στον άλλο, την ώρα του φαγητού. Η μητέρα τους πίστευε ότι πρέπει να το παλέψουν, να μην παραδώσουν τα όπλα. Ο πατέρας τους, βασισμένος στα δικά του αδιάσειστα οικονομικά στοιχεία, έλεγε ότι η παράδοση των όπλων έχει ήδη γίνει. Η επιχείρηση έπρεπε να κλείσει.
Την ώρα που η Σελάνα καθάριζε μήλα- η μητέρα της δεν έφαγε τίποτα, όλη την ώρα κοίταζε τα νύχια της- ο πατέρας τους ξαναμίλησε.
«Πρέπει να σκεφτούμε όλοι μαζί τι θα κάνουμε, μιλάω και σε σένα Δώρα, μ’ακούς; Είναι δυσάρεστο αλλά δεν θα πεθάνουμε κιόλας. Εκανα τους υπολογισμούς μου, οι οικονομίες μας επαρκούν για ένα εξάμηνο. Έχουμε έξι μήνες μπροστά μας. Εκατόν ογδόντα τρεις ημέρες».
Η Σελάνα και ο Δήμος μάζεψαν το τραπέζι αμίλητοι. Ύστερα κλείστηκαν στο δωμάτιό τους κι έκαναν αυτό που κάνουν πάντοτε όταν τα πράγματα δυσκολεύουν... Έγραψαν στο ημερολόγιό τους.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΔΟΥΛΕΙΑ!
Και τώρα, ας προσπαθήσουμε να μπούμε στο πετσί των ηρώων. Οι γονείς μόλις ανακοίνωσαν στα παιδιά ότι πρέπει να κλείσουν το μαγαζί τους. Γίνετε για λίγο ηθοποιοί και γράψτε σε πρώτο πρόσωπο -σαν να είστε ένα κορίτσι εννιά χρονών ή ένα αγόρι δώδεκα- μια σελίδα από το ημερολόγιο της Σελάνας ή του Δήμου.
Μην ξεχάσετε όμως τα χαρακτηριστικά του κάθε ήρωα. Αν είστε στην ηλικία της Σελάνας και θέλετε να γράψετε όπως ο Δήμος τεντώστε τ’αυτιά σας όταν μιλάνε μεγαλύτερα αγόρια (κατασκοπεύστε τα)! Αν είστε αγόρι και θέλετε να γράψετε σαν κορίτσι παρακολουθήστε τις συμμαθήτριές σας στο διάλειμμα (πώς μιλάνε; πώς συμπεριφέρονται; τι τους αρέσει;) κ.λπ κ.λπ. Μη γελάτε και μη σκέφτεστε: σιγά μη γράψω εγώ σαν κορίτσι. Σας πληροφορώ ότι μπορεί να είναι πολύ διασκεδαστικό! Σαν να ντύνεστε με αποκριάτικα…
Α, ναι και μη χρησιμοποιήσετε πάνω από μια φορά το ρήμα “νιώθω” ή “αισθάνομαι”! Ό, τι νιώθει ο ήρωας πρέπει να φαίνεται από τις πράξεις του, κι από αυτά που ονειρεύεται να κάνει. Εντάξει, οι έφηβοι “νιώθουν” πιο πολλά πράγματα και μιλάνε πιο πολύ για συναισθήματα, αλλά να θυμάστε ότι τα αγόρια είναι, σε γενικές γραμμές, πιο κλειστά από τα κορίτσια.
Επίσης: στο ημερολόγιο δε γράφουμε ό,τι έχουμε μάθει για την οικονομική κρίση. Δεν είναι ανάλυση. Το ημερολόγιο είναι ένας χώρος ιδιωτικός, όπου ένας άνθρωπος νιώθει τόσο ασφαλής και προστατευμένος, ώστε να εκφράζει τα πιο τρελλά του σχέδια για τη ζωή.

Πάμε λοιπόν!

(κάντε κλικ στο «συνεχίστε την ιστορία» και προσθέστε το κείμενό σας