Εφιάλτες στο σχολείο, γράψε την ιστορία

Αυτή την Δευτέρα, όμως, ο Λάμπης δεν ήρθε στο σχολείο. Και μπορώ να πω οτι ανακουφίσθηκα κάπως. Ο Λάμπης, ως αρχηγός της ομάδας του, είναι αυτός που δίνει τις εντολές και τώρα που λείπει έχω την ελπίδα οτι θα με αφήσουν για λίγο ήσυχο. Μακάρι κάθε Δευτέρα να ήταν έτσι... Αλλά το ξέρω οτι πρέπει με κάποιο τρόπο να το αντιμετωπίσω αυτό. Η μαμά μου λέει οτι η κατάσταση αυτή δεν πρόκειται να αλλάξει από μόνη της και ότι θα πρέπει να μάθω να μην δίνω μεγάλη σημασία. Μου λέει να κοιτάω την δουλειά μου -που είναι τα μαθήματα και το σχολείο- και αν το πράγμα παρατραβήξει να απευθυνθώ σε κάποιο μεγαλύτερο. Δηλαδή, στους δασκάλους μου. Αλλά εγώ φοβάμαι οτι έτσι θα γίνει χειρότερη η κατάσταση.
Η μέρα στο σχολείο πέρασε με σχετική ηρεμία και γυρίζοντας στο σπίτι το μεσημέρι πέρασα έξω από το σπίτι του Λάμπη. Δεν ξέρω γιατί το έκανα αυτό. Ίσως για να σιγουρευτώ πως δεν θα έρθει και αύριο στο σχολείο;;;
Απ' έξω ήταν μαζεμένος κόσμος και όλοι φορούσαν μαύρα. Φοβήθηκα να πλησιάσω αλλά κάτι μέσα μου μου έλεγε να πάω εκεί. Από την ανοιχτή πόρτα της διόροφης μονοκατοικίας φαινόταν ο Λάμπης σε μια γωνία να κλαίει. Από τα σχόλια των ανθρώπων που στέκονταν έξω από το σπίτι κατάλαβα οτι είχε πεθάνει ο παππούς του που ο Λάμπης τον αγαπούσε πάρα πολύ. Στεκόμουν σαν στήλη άλατος στην εξώπορτα, μπερδεμένος χωρίς να ξέρω τι να κάνω. Ο ατρόμητος Λάμπης έδειχνε τόσο αδύναμος. Σχεδόν τον λυπήθηκα και προτού πάρω την απόφαση να γυρίσω την πλάτη και να φύγω το βλέμμα του έπεσε επάνω μου. Με κοιτούσε αμήχανος. Ίσως φοβήθηκε οτι θα μιλούσα στο σχολείο και θα του χαλούσα το ατρόμητο ίματζ που είχε στήσει. Ενστικτωδώς του έκανα ένα νεύμα συμπαράστασης και έφυγα. Την άλλη μέρα, καθώς πλησίαζα στο σχολείο, η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει. Φοβόμουν οτι την χθεσινή μου περιέργεια θα την πλήρωνα ακριβά από τον Λάμπη και την μικρή του συμμορία. Η αλήθεια είναι οτι η μέρα κύλησε πολύ ομαλά. Πολύ περισσότερο από ό,τι φανταζόμουν και ο Λάμπης με κοιτούσε κάποιες φορές έντονα αλλά όχι με σκοπό να με φοβίσει. Μόλις τελείωσε το σχολείο και ενώ είχα ξεκινήσει για το σπίτι ακούω πίσω μου ένα τρεχαλητό. Φοβισμένος γυρίζω και βλέπω τον Λάμπη. "Μην φοβάσαι" μου είπε. "Σε ευχαριστώ για χθες" μου είπε και έφυγε. Κάτι μου έλεγε οτι είχα απαλλαγεί πια από το βάρος που κουβαλούσα τόσο καιρό.

Παιδιά, σας προτείνω να μην φερθείτε με καλοσύνη στον Λάμπη. Ο Λάμπης και η παρέα του είναι εχθροί μας στην ιστορία! Δεν μπορούμε να τους παρουσιάζουμε όλους καλούς, θα είναι σαν νερόβραστη σούπα η ιστορία μας. Καταλαβαίνετε; Στο μεταξύ, υπάρχουν παιδιά σαν τον Λάμπη που βασανίζουν τον κόσμο γύρω τους και εκμεταλλεύονται τους αδύναμους... Θέλουμε η ιστορία μας να έχει κάποια σύγκρουση, κάποια αιχμή - άμα τον βάλουμε να κλαίει για τον παππού του, τον ξεφορτωνόμαστε εύκολα. Τι λέτε; Περιμένω να βάλετε τη φαντασία σας να δουλέψει! Ένας Λάμπης με βλέμμα μοχθηρό! Κάνει φρικτά πράγματα! Άντε, έχουμε φτάσει κιόλας στην Πέμπτη! Μα, τι κάνετε όλη την εβδομάδα;;;

Τώρα όμως τον λυπάμε τον Λάμπη, αλλά τι να κάνω κι εγώ;Ti του έφτεξα που του άρεσε να με χτυπάει;Tώρα καλά να πάθει! Την επόμενη, έμαθα από την ξαδέλφη μου[που το έψαξε], ότι το επίθετο του Λάμπη είναι Γκούδρας, το είπα στα παιδιά και τον κοροιδεύανε και τον λέγανε μπούρδα.

Παιδιά, όπως ελπίζω ότι θα δείτε, κράτησα λίγα πράγματα από τα γραπτά σας περί Λάμπη, διότι πάθατε φαντασιόσταση - μην ψάχνετε τη λέξη στο λεξικό, δεν υπάρχει, σημαίνει όμως "στάση φαντασίας", έλλειψη φαντασίας. Είναι μια ασθένεια! Επαναλαμβάνω τη συμβουλή: αν οι συγγραφείς έγραφαν μόνο για τα προσωπικά τους βιώματα θα είχαμε βουλιάξει σε βαθιά χασμουρητά. Για να το θέσω διαφορετικά: όποιοι συγγραφείς μάς διηγούνται ξανά και ξανά τη ζωή τους, πιστεύουν μεν ότι η ζωή τους είναι σούπερ-καταπληκ τική, μοναδική και απίστευτη αλλά εμείς, ως αναγνώστες, πλήττουμε τρομερά. Γι' αυτό, αυτή την εβδομάδα θα περιμένω ΤΡΕΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, όχι καθημερινά βιώματα και σκέψεις. ΤΡΕΛΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ.

Δεν αντέχω, πλέον άλλο αυτή την κατάσταση! Αφού, λοιπόν, τα συλλογίστηκα με τον εαυτό μου αποφάσισα να στηριχτώ στα πόδια μου. Όμως, τι μπορεί να κάνει ένα μικρόσωμο, αδύναμο παιδί σαν κι εμένα; Αφήστε που ήμουν και σε μικρότερη τάξη! Έπρεπε με κάποιον τρόπο να αντιμετωπίσω αυτά τα προβλήματα. Αποφάσισα λοιπόν να ξεκινήσω κάποια πολεμική τέχνη, ώστε να ανεβάσω την αυτοπεπήθησή μου. Οι γονείς μου συμφώνησαν( ευκαιρία να γυμναστώ λιγάκι). Ο πατέρας μου, μάλιστα, μου πρότεινε να αρχίσω τζούντο. Συμφώνησα.
Την πρώτη μου μέρα ήμουν κατενθουσιασμέν ος. Έλα, όμως, που κι ο Λάμπης ήταν γραμμένος στην ίδια σχολή. Όπως καταλαβαίνετε, λοιπόν, στη σχολή παιρνούσα χειρότερα απ' ότι στο σχολείο. Κι έχω πολλά επιχειρήματα γι' αυτό:
Πρώτα απ' όλα καθημερινά δεχόμουν τα πειράγματά του, τα οποία μάλιστα συνήθως αφορούσαν το ελάχιστο, σωματικό μου ύψος. Συνεπώς με έσπρωχνε, με ποδοπατούσε και με θεωρούσε μυρμήγκι. Το χειρότερο, όμως, ήταν στα αποδυτήρια, όταν ο δάσκαλος δεν μας παρακολουθούσε! Με έδερνε μέχρι να ικανοποιηθεί, με σχολίαζε και μου υποδυόταν τον άνδρα, το στηβαρό παλικάρι.
Όλες αυτές τις ημέρες ήμουν μουτρομένος και δεν μιλούσα σχεδόν ποτέ σε κανέναν. Είχα απομονωθεί από τους πάντες και τα πάντα. Μέχρι που έφτασε, επιτέλους, εκείνη η μέρα, κατά την οποία αποκαλύφθηκαν όλα.
Ήταν μια ηλιόλουστη, καλοκαιρινή ημέρα. Πλησίαζε η ημέρα όπου τα σχολεία θα έκλειναν. Ενώ γυρνούσα απο το σχολείο και κόντευα να φτάσω στο σπίτι μου, άκουσα φωνές που με εμπόδισαν να συνεχίσω το δρόμο μου. Κοίταξα γύρω μου. Οι φωνές προέρχονταν από το σπίτι του Λάμπη. Άκουγα μέχρι και τον ίδιο που φώναζε: "Μη μπαμπά, μη! " Κατάλαβα ότι αυτό δεν με αφορούσε και ότι αν έμενα έστω και λίγο ακόμη και με έβλεπε ο Λάμπης, θα τις έτρωγα. Έτσι έφυγα τρέχοντας. Δεν μίλησα σε κανέναν γι' αυτό. Παρ' όλα αυτά το συλλογιζόμουν συνέχεια. "Να γιατί είναι νταής" έλεγα συνεχώς στον εαυτό μου." Στην πραγματικότητα είναι ένα παιδί. Ένα παιδί το οποίο δεν έχει να στηριχθεί. Είναι καθήκον μου, λοιπόν, να τον στηρίξω εγω."
Έτσι κι έκανα. Την επομένη πήγα και τον βρήκα. Ευτυχώς ήταν μόνος του. Πλησίασα....

Mόλις τελείωσα την ιστορία σχεδόν μόνη μου, εφόσον λίγοι συμμετείχατε (*&%$#@Χ!>+) - τα σημαδάκια ξέρετε σε τι αντιστοιχούν- τρία παιδιά μπήκαν την τελευταία στιγμή και πρόσθεσαν δυο θαυμάσιες ιδέες: το τζούντο και την οργάνωση εναντίον της Λαμποτρομοκρατί ας. Οπότε, θα μπορούσε να συνεχιστεί έτσι η ιστορία μας: με μια ομάδα κρούσης εναντίον της Λαμποτρομοκρατί ας που μαθαίνει τζούντο και σταματάει την αδικία. Ο Λάμπης δεν χρειάζεται καλά αισθήματα! Χρειάζεται αντεπίθεση! Λοιπόν, σε λίγο διαβάστε αυτά που έγραψα εγώ: δεν είναι πολύ μακριά από αυτές τις ιδέες.

Δεν έχω.