Ένα βιβλίο που μόλις αρχίζεις να το διαβάζεις νοιώθεις «βαθιά μέσα σου, εκεί γύρω από κάποιους ρόζους, να φουντώνει για λίγο μια δυνατή ευχαρίστηση, ίδια με κείνη που δημιουργούσε στο δέντρο το ταρακούνημα του ανέμου ή το κάψιμο του ήλιου».
Ένα βιβλίο για παιδιά που από τις πρώτες γραμμές σε γραπώνουν οι λέξεις του και σε κρατάν κολλημένο μέχρι να το τελειώσεις, και τα κρυμμένα νοήματά του, χωρίς να κραυγάζουν «εδώ είμαστε, κατάλαβες τι ήθελα να πω;» προσκαλούν τα παιδιά να τα αποκωδικοποιήσουν.
Το τραπέζι διατυπώνει ερωτήματα με την αφέλεια και την αθωότητα μικρού παιδιού «τι είναι κύκλος; τι είναι πόρτα;», προσκαλώντας μας να σκεφτούμε από την αρχή απαλλαγμένοι από στερεότυπα.
Ο συγγραφέας επιλέγοντας ένα παράδοξο θέμα, ένα τραπέζι που ονειρεύεται να γίνει μπαστούνι, καταφέρνει να μην πέσει σε παγίδες που θα οδηγούσαν τον αναγνώστη σε πλήξη και να δημιουργήσει μια εξαιρετική λογοτεχνική ιστορία που προσφέρεται για από κοινού αναγνώσεις μικρών και μεγάλων και για μεγάλες συζητήσεις... για κούτσουρα και δέντρα.
Διαβάστε ακόμη Jean Giono, Ο άνθρωπος που φύτευε δέντρα , Παπαδόπουλος.