Ο ΣΙΣΥΦΟΣ ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ

l

γράψτε την κριτική σας

η γνώμη του bookbook.gr

Άκουγα τον γιο μου χτες το απόγευμα να ξεκαρδίζεται, ξαπλωμένος στην πολυθρόνα, διαβάζοντας τον Σίσυφο και σκεφτόμουν πως ο Πέτρος Τατσόπουλος κέρδισε το στοίχημα της οικειότητας των παιδιών με τον ήρωά του. Σήμερα το πρωί καθώς ετοιμαζόταν για το σχολείο και παίρναμε πρωινό, χωρίς να προηγηθεί άλλη κουβέντα, μου λέει: μ’ αρέσει ο Σίσυφος, κατάφερε να συνδυάσει ένα σκύλο, μια μύγα και ένα μηχανάκι. Και σκεφτόμουν πάλι πως τα παιδιά – αναγνώστες αγαπάνε τις απροσδόκητες συναντήσεις και τους συνειρμούς που ακολουθούνε περίεργα μονοπάτια. Δεν αναγνωρίζουν τους τρόπους των ενηλίκων, τις δικές τους παρομοιώσεις, μεταφορές και συμβολισμούς. Κι αυτό το στοίχημα το κέρδισε ο Σίσυφος: μια γλώσσα καθημερινή που θυμίζει κάποτε τον τρόπο που μιλάνε οι γονείς, χρησιμοποιώντας «δύσκολες» λέξεις που όμως βρίσκονται εκεί μόνο για να κεντρίζουν την περιέργεια του αναγνώστη κι όχι για να δυσκολεύουν ή να οδηγούν σε βαθιά χασμουρητά. Κέρδισε και το στοίχημα της πλήξης, που συχνά συναντάμε σε συγγραφείς που επιτηδευμένα προσπαθούν να γράψουν απευθυνόμενοι σε μικρούς αναγνώστες. Κι ο ήρωας που παίρνει τη μορφή του γάτου –alter ego του συγγραφέα; δανείζεται από τις γάτες με επιδεξιότητα όλα τα χαρακτηριστικά τους ενώ ταυτόχρονα αφήνει τα παιδιά εύκολα να μπουν στη θέση του ήρωα και να ταυτιστούν με τις περιπέτειες του. Και οι μεγάλοι; Τον διάβασα κι εγώ το Σίσυφο και τον απόλαυσα, ακροπάτησα μαζί του έτσι όπως κάνει στο εξώφυλλο στο επιτυχημένο σκίτσο της Ναταλίας Καπατσούλια. Μάλλον για να ξεφύγω πονηρά αλλά και λίγο φοβισμένα από μια δύσκολη κατάσταση. Και τέλος μου είπε κι αυτό ο γιος μου: είναι ωραίο βιβλίο, στο κατάλληλο σχήμα, με χαρτί που μπορείς να μυρίσεις το μελάνι και συμπληρώνω με τις ωραίες κατακόκκινες σελίδες και τα έξυπνα αν και όχι πολύπλοκα σκίτσα, την ευανάγνωστη γραμματοσειρά. Και χαίρομαι και για κάτι ακόμη: γιατί κυκλοφορεί και σε audiobook και είναι ωραίο να ακους να σου διαβάζουν.

l