...Η Χώρα του Ποτέ-Ποτέ είναι πάντοτε λίγο πολύ ένα νησί, με εκπληκτικές χρωματιστές πιτσιλιές εδώ κι εκεί, και υφάλους με κοράλλια, και ένα πειρατικό πλοίο στα ανοιχτά, και άγριες φυλές και μοναχικές φωλιές αγριμιών, και στοιχειά που είναι τα περισσότερα, και σπηλιές που ανάμεσά τους τρέχει ένας ποταμός, και πρίγκιπες με έξι μεγαλύτερους αδελφούς, και μια αχυρένια καλύβα που γρήγορα θα σαπίσει, και μια μικροσκοπική γριούλα με γαμψή μύτη. Θα ήταν εύκολος χάρτης αν αυτά ήταν όλα κι όλα.(άνω) υπάρχει όμως ακόμη η πρώτη μέρα στο σχολείο, η θρησκεία, οι μπαμπάδες, η στρογγυλή λιμνούλα, το κέντημα, οι φόνοι, οι κρεμάλες, τα ρήματα που παίρνουν το αντικείμενό τους σε δοτική, η ημέρα της πουτίγκας σοκολάτα, να φοράς σιδεράκια, να λες ενενήντα εννιά, τρεις πένες για να βγάλεις το δόντι μόνος σου, και πάει λέγοντας. (άνω) και είτε αυτά είναι μέρος του νησιού είτε είναι άλλος χάρτης που φαίνεται από πίσω, κι όλα αυτά είναι μάλλον μπερδεμένα, ειδικά επειδή τίποτα δεν παραμένει ακίνητο.
…Σ’ αυτές τις μαγικές ακτές πάντα τα παιδιά παίζοντας αράζουν στην άμμο τις ελαφριές τους βάρκες. Κι εμείς επίσης ήμασταν εκεί.(άνω) μπορούμε ακόμα ν’ ακούσουμε τον ήχο των κυμάτων που σκάνε στην ακτή, αν και δεν θα προσγειωθούμε εκεί ποτέ πια...
J. M. Barrie, Πήτερ Παν, μτφ. Βασίλης Βασικεχαγιόγλου, Άγρα.
