Η ΛΟΤΙ ΜΠΙΓΚΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΗ

Ανοίγοντας το βιβλίο, καταλαβαίνουμε αμέσως πως πρόκειται για μια ακόμα προσωπική αφήγηση μιας έφηβης, με όλες τις μικροανησυχίες της ηλικίας, οι οποίες, μάλιστα, απεικονίζονται με τα χαρακτηριστικά της σκίτσα. Σύντομα όμως μας περιμένει μια τεράστια έκπληξη: η ηρωίδα έχει διαταραχή συναισθήματος (μανιοκατάθλιψη, όπως αναφέρει), η οποία συνοδεύεται από κενά μνήμης στη διάρκεια των οποίων μαθαίνουμε ότι προβαίνει σε παραβατικές πράξεις. Όταν λοιπόν συλλαμβάνεται να έχει κλέψει ένα σωρό παπούτσια από το κατάστημα όπου εργάζεται περιστασιακά, καλείται κατ' αρχάς να παραδεχτεί τη διαταραχή της και στη συνέχεια να την αντιμετωπίσει με τη βοήθεια ειδικού συμβούλου και -κυρίως- των φίλων της. Προτιμάμε να μη σταθούμε στο αλέγκρο ύφος με το οποίο γράφει η ηρωίδα, ούτε στην ανησυχία που γεννιέται σταδιακά στον αναγνώστη όταν αρχίζει να αντιλαμβάνεται την ασυνήθιστη συμπεριφορά της, αλλά στο προσεκτικά μελετημένο ψυχολογικό κομμάτι του μυθιστορήματος, το οποίο και το καθιστά μοναδικό στο είδος του. Σύμφωνα με τον Ανδρέα Αρματά, κλινικό ψυχολόγο και επιστημονικό συνεργάτη των Εκδόσεων Πατάκη, η Χέιλι Λονγκ έχει καταφέρει κάτι αρκετά δύσκολο. Δεν περιγράφει πλήρως το ψυχολογικό πρόβλημα αλλά αναφέρει κάποια "συμπτώματα" που ταιριάζουν με αρκετές διαγνώσεις. Η Λότι ίσως να έχει κατάθλιψη (προς τα εκεί δείχνουν οι περισσότερες συμπεριφορές), ίσως όμως και να έχει μανιοκατάθλιψη ή ίσως να είναι κυκλοθυμική. Ίσως πάλι να έχει απλά τα υπαρξιακά της που την ρίχνουν σε μελαγχολία (χωρίς απαραίτητα αυτό να οδηγεί σε κατάθλιψη), ίσως η συμπεριφορά της να σχετίζεται με την οικογενειακή της κατάσταση (χωρισμένοι γονείς, ο μπαμπάς μένει μακριά με τη νέα του οικογένεια και η μεγάλη της αδελφή σπουδάζει επίσης μακριά), ίσως πάλι να σχετίζεται με την επαφή που έχει με τον εαυτό της. Δεν είναι, πάντως, τόσο σοβαρό πρόβλημα όσο η σχιζοφρένεια. Ό,τι και να είναι, είναι ένα ιατρικό θέμα, ένα θέμα υγείας που χρειάζεται να το πάρει κανείς στα σοβαρά, και η συγγραφέας το τονίζει αυτό και δίνει έμφαση στην αναζήτηση ειδικού συμβούλου, όπως και στο ότι είναι πολύ καλό να αναγνωρίζεις πως νιώθεις "κάπως" - στην αποδοχή, δηλαδή, που αποτελεί το πρώτο βήμα για να τα βρεις με τον εαυτό σου. Η συγγραφέας δείχνει επιλογές αντιμετώπισης χωρίς να κηρύττει, εκφράζει σεβασμό για εκείνους που πάσχουν (αναφέρεται στη σχιζοφρένεια), μεταφέρει μήνυμα ελπίδας ότι υπάρχουν λύσεις και δυνατότητες να διοχετεύσει κανείς την "ενέργεια της μαυρίλας" δημιουργικά (αρκεί να μη νομίζει ότι πρέπει να έχει τις μαύρες του για να είναι δημιουργικός), εξαίρει την αξία της φιλίας, ασχολείται με τα ερωτικά συναισθήματα των εφήβων αλλά και με τις συγκρούσεις με τους γονείς καθώς και με την αγάπη/ανησυχία που κρύβεται πίσω από τους κανόνες και τα όρια. Τέλος, υπάρχει η ανάγκη να ξεχωρίζεις (π.χ. πράσινα βαμμένα μαλλιά) και τα προβλήματα που πιθανώς συνδέονται με αυτό. Με λίγα λόγια, το κύριο μήνυμα του βιβλίου είναι η αυτοαποδοχή και η Χέιλι Λονγκ το περνάει χωρίς να φαίνεται ότι το προσπαθεί. Τέλος, το πλέον αισιόδοξο μήνυμα είναι ότι το πρόβλημα της Λότι δεν είναι το κέντρο της ζωής της. Συνεχίζει να ζει την καθημερινότητά της όπως όλοι οι έφηβοι - απλά με επιπλέον προβλήματα που δεν τα τραγικοποιεί. Πρόκειται για ένα βιβλίο σπάνιο, ιδανικό για κάθε έφηβο, καθώς αφήνει ελεύθερους τους αναγνώστες του να ταυτιστούν και να επιλέξουν τι να κάνουν για να βοηθηθούν σε -λιγότερο ή περισσότερο- ανάλογες περιπτώσεις.