έρχεται το τσίρκο!

...Το χαρτί πλατάγιζε σαν μαγικό τύμπανο στα χέρια τους.
ΕΡΧΕΤΑΙ, ΕΙΚΟΣΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ.
Τα χείλια τους κινούνταν, ακολουθώντας τα γράμματα με τη ροκοκό γραφή.
— Των Κρούγκερ και Νταρκ…
— Λούνα παρκ!
— Είκοσι τέσσερις Οκτωβρίου! Δηλαδή αύριο!
— Αδύνατο, είπε ο Γουίλ. Όλα τα Λούνα παρκ έρχονται μετά την Πρωτομαγιά…
— Τι σημασία έχει; Χίλια κι ένα θαύματα! Κοίτα! ΜΕΦΙΣΤΟΦΕΛΗΣ, ΠΟΤΗΣ, ΛΑΒΑΣ! Κύριος ΕΛΕΚΤΡΙΚΟ! ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΜΟΓΚΟΛΦΙΕΡΟΣ!
— Αερόστατο, είπε ο Γουίλ.
— ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΤΑΡΟ! διάβασε ο Τζιμ. Ο ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΟΣ, Η ΔΙΑΜΟΝΙΚΗ ΓΚΙΛΟΤΙΝΑ! Ο ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!
— Είναι ένας τύπος με τατουάζ.
— Όχι. Η ανάσα του Τζιμ έπεφτε καυτή στο χαρτί.
Είναι εικονογραφημένος. Το κάτι άλλο! Κοίτα! Σκεπασμένος με τέρατα! Ολόκληρο πλήθος! Τα μάτια του Τζιμ πήδησαν πιο πέρα. ΔΕΙΤΕ! Ο ΣΚΕΛΕΤΟΣ! Σπουδαίο, δε συμφωνείς; Όχι ο Αδύνατος Άνθρωπος, όχι. Αλλά Ο ΣΚΕΛΕΤΟΣ! ΔΕΙΤΕ! ΤΗ ΜΑΓΙΣΣΑ ΤΗΣ ΣΚΟΝΗΣ! Τι είναι Μάγισσα της Σκόνης, Γουίλ;
— Καμιά βρομοτσιγγάνα…
— Όχι. Ο Τζιμ μισόκλεισε τα μάτια, έβλεπε τώρα πολλά. Είναι μια Τσιγγάνα γεννημένη στη Σκόνη, μεγαλωμένη στη Σκόνη, και κάποια μέρα να ξαναγυρίσει στη Σκόνη. Έχει κι άλλα: ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΜΕ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΟΥΣ ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ! ΔΕΙΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ ΔΕΚΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΦΟΡΕΣ! Ο ΝΑΟΣ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΣΜΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ!

Ρέι Μπράντμπερι, Κάτι κολασμένο έρχεται προς τα εδώ, Αίολος

...Το τσίρκο βρισκόταν τρεις ζωγραφιές παρακάτω.
Έτσι, καθώς το πρωτοαντίκρισαν τα παιδιά από μακριά τα ’χασαν!
Έμοιαζε σα να ’χε φτιαχτεί από μπαλώματα• αλλού άσπρα με γαλάζιες και ροζ βούλες, αλλού μπλε με κόκκινες βούλες, αλλού εμπριμέ, αλλού με συννεφάκια – δε θα μπορούσε κανείς να περιγράψει πόσο όμορφο και φανταχτερό ήταν. Είχε φώτα, είχε χρώματα, είχε μουσικές. Ήταν ένα φανταστικό τσίρκο...

Παυλίνα Παμπούδη, Το Φανταστικό Τσίρκο, Οδυσσέας

Τσίρκο, ένας κόσμος που ακροβατεί, κρατά την ισορροπία του, με επιδεξιότητα, με χάρη. Χορεύει, τολμάει, πάντοτε στα όρια του ονείρου, δημιουργώντας κάθε φορά φανταστικούς κόσμους.
Σε τραβάει στον ίλιγγο του ύψους, και να, έφυγες κι εσύ μαζί με τον ακροβάτη, τώρα αφήνεις τα χέρια και είσαι στο κενό και πιάνεις το επόμενο σκοινί, κάνεις μια τούμπα, από κάτω στριφογυρίζουν φωτιές, και προσγειώνεσαι περνώντας μέσα από ένα φλεγόμενο στεφάνι.
Στο τέλος το χειροκρότημα, το ακροατήριο που το έχεις οδηγήσει μέσα από την αγωνία, το παιχνίδι με τα άκρα, με τον κίνδυνο, στη λύτρωση, στην ανακούφιση, στο θαυμασμό της όλο ακρίβειας δεξιοτεχνίας σου.

Το τσίρκο ένας κόσμος που έχει γίνει μύθος, στα βιβλία βρίσκουμε μικρά κομμάτια του, τα διαβάζουμε συνήθως με νοσταλγία, καθώς οι θίασοι όλο και πιο σπάνια φτάνουν στην πόλη, τα παιδιά όλο και λιγότερο ζουν αυτό το θέαμα στην κόψη του ξυραφιού.
Διαβάζοντας για το τσίρκο είναι πολλές φορές σαν να διαβάζουμε για τις εμπειρίες της ανάγνωσης, αυτής της ανάγνωσης που σε κρατάει εκεί στο τεντωμένο σκοινί να ισορροπήσεις, να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου, να κοιτάξεις μπροστά και να προχωρήσεις, στη ζωή!

Τυπώστε την αφίσα (pdf)