μιλάνε τα σπίτια;

…δεν ξέρω πολλά πράγματα από σπίτια
ξέρω πως έχουν τη φυλή τους, τίποτε άλλο.
Καινούργια στην αρχή, σαν τα μωρά
που παίζουν στα περβόλια με τα κρόσσια του ήλιου,
κεντούν παραθυρόφυλλα χρωματιστά και πόρτες
γυαλιστερές πάνω στη μέρα•
όταν τελειώσει ο αρχιτέκτονας αλλάζουν,
ζαρώνουν ή χαμογελούν ή ακόμη πεισματώνουν
μ’ εκείνους που έμειναν μ’ εκείνους που έφυγαν
μ’ άλλους που θα γυρίζανε αν μπορούσαν
ή που χάθηκαν, τώρα που έγινε
ο κόσμος ένα απέραντο ξενοδοχείο.

Γιώργος Σεφέρης, Κίχλη, Ποιήματα, Εκδόσεις Ίκαρος

«Μα εκεί που έσφυζε πιο πολύ η αίσθηση του σπιτιού και του μικρού περίκλειστου κόσμου μέσα σε τείχη ήταν σ’ ένα παραθυράκι με τραβηγμένα τα στόρια του, μια λευκή διαφάνεια πάνω στη νύχτα, που έκλεινε απ’ έξω και τον ξεχνούσε τον απέραντο ανελέητο κόσμο της φύσης.»

Κέννεθ Γκρέιαμ, Ο άνεμος στις ιτιές, Πατάκης

«Όταν ξύπνησε το επόμενο πρωί, το πουλί βρήκε το σπίτι πλημμυρισμένο φως και ήξερε ότι πρώτη φορά του ήταν τόσο ευτυχισμένο. Άρχισε λοιπόν να τραγουδάει για το σπίτι• κι όσο για το σπίτι, αγαπούσε το πουλί τόσο πολύ που έπλυνε όλα του τα παράθυρα και κούρντισε όλα του τα ρολόγια και σκούπισε όλες του τις σκάλες και στο τέλος βάφτηκε ολόκληρο μ’ ολοκαίνουργια λαμπερή μπογιά – κι ώσπου να γίνουν όλα αυτά έφτασε το μεσημέρι κι άρχισε να νιώθει κουρασμένο και να πεινάει.
"Τι θα φάμε για μεσημεριανό; " είπε στο πουλί.
Το πουλί σκέφτηκε και ξανασκέφτηκε. Στο τέλος είπε: "Αφού είσαι τόσο όμορφο σπίτι κι αφού σ’ αγαπώ τόσο πολύ, θα ’θελα να πετάξω να πιάσω μερικά κουνούπια να φάμε λίγη κουνουπόπιτα! "»

Ε. Ε. Κάμμινγκς, Το σπίτι που έφαγε κουνουπόπιτα από τα «Παραμύθια», Νεφέλη

Το σπίτι είναι η γωνιά μας μέσα στον κόσμο. Είναι, πραγματικά, ένας κόσμος. Μέσα από τα όνειρα, τα διάφορα σπίτια που κατοικήσαμε τρυπώνουνε και αυτά μέσα στην προσωπική μας ιστορία, φύλακες θησαυρών από περασμένες ημέρες. Το σπίτι είναι μία από τις ισχυρότερες δυνάμεις ολοκλήρωσης για τις σκέψεις, τις αναμνήσεις και τα όνειρα του ανθρώπου. Το σπίτι στη ζωή του ανθρώπου, κατανικά τις αντιξοότητες, τον βοηθάει να συνεχίσει. Χωρίς αυτό ο άνθρωπος θα ’ταν ένα σκόρπιο πλάσμα. Στηρίζει τον άνθρωπο στις θεομηνίες και τις κακουχίες της ζωής. Είναι σώμα, είναι ψυχή.
Η ζωή αρχίζει καλά, αρχίζει κλεισμένη, προστατευμένη, ολόθερμη μέσα στον κόλπο της κατοικίας.

Χάρη στο σπίτι πολλές από τις αναμνήσεις μας έχουνε στέγη και αν το σπίτι είναι και κάπως περίπλοκο, αν έχει υπόγεια και σοφίτες, γωνιές και διαδρόμους, οι αναμνήσεις μας βρίσκουν ολοένα και πιο χαρακτηριστικά καταφύγια. Σ’ αυτά ξαναγυρνάμε μέσα στις ονειροπολήσεις μας σε όλη μας τη ζωή. έσα στις χιλιάδες κυψέλες του, ο χώρος κρατά συμπυκνωμένο χρόνο. Σ΄ αυτό χρησιμεύει ο χώρος. (σκέψεις του Γκαστόν Μπασελάρ από την Ποιητική του χώρου, Εκδόσεις Χατζηνικολή)

Εξερευνήστε μαζί με τα παιδιά το «σπίτι τους», αναζητήστε τα σημεία που προτιμούν να παίζουν ή να κρύβονται.
Φτιάξτε μαζί τους το δικό τους σχέδιο – χάρτη του «σπιτιού τους».