φοράω το καπέλο μου!

…Ο Χάρι πήρε βιαστικά το βλέμμα του από ψηλά, καθώς η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ έβαζε ένα σκαμνί με τέσσερα πόδια μπροστά στους πρωτοετείς φοιτητές. Επάνω στο σκαμνί ακούμπησε ένα μυτερό καπέλο μάγου, ένα καπέλο τριμμένο και πολύ βρόμικο. Η θεία Πετούνια, σκέφτηκε ο Χάρι, δε θα το κρατούσε ποτέ στο σπίτι της. Ίσως να έβγαζαν ένα λαγό απ’ αυτό το καπέλο. Ένα τέτοιο κόλπο του φαινόταν πολύ κατάλληλο για… Στη συνέχεια πρόσεξε πως όλοι γύρω του κοιτούσαν το παράξενο καπέλο. Στήλωσε κι αυτός το βλέμμα του εκεί. Για μερικά δευτερόλεπτα η σιωπή γύρω ήταν απόλυτη. Μετά το καπέλο κουνήθηκε λίγο. Στο κάτω μέρος του άνοιξε μια σχισμή σαν στόμα και το καπέλο άρχισε να μιλά:
«Μπορεί να μη σας γεμίζω το μάτι,
Αλλά μην κρίνετε μόνο απ’ την εμφάνιση.
Εγώ είμαι το καπέλο επιλογής του “Χόγκουαρτς”
Και πιο έξυπνο από μένα δεν υπάρχει πουθενά…»
Όταν το καπέλο σταμάτησε να μιλά, όλοι το χειροκρότησαν. Εκείνο υποκλίθηκε δεξιά κι αριστερά και μετά έμεινε τελείως ακίνητο...

Τζόαν Ρόουλινγκ, Ο Χάρι Πότερ και η φιλοσοφική λίθος, Ψυχογιός.

...Ο Ντομινίκ ήταν ένα σκύλος ανήσυχος, ζωηρός, έτοιμος πάντα για δράση. Μια μέρα, που ήταν περισσότερο ανήσυχος απ’ ό,τι συνήθως, αποφάσισε πως δεν του αρκούσε πια να περιδιαβαίνει τη γειτονιά του προς αναζήτηση περιπέτειας. Έπρεπε λοιπόν να φύγει.
Ο Ντομινίκ είχε στην κατοχή του μια μεγάλη ποικιλία καπέλων, τα οποία του άρεσε πολύ να τα φοράει όχι τόσο για να τον προστατεύουν από τον ήλιο ή τη βροχή όσο για την εντύπωση που δημιουργούσαν σ’ αυτούς που τον έβλεπαν – άλλοτε έδινε την εντύπωση μόρτη, άλλοτε κομψευόμενου, άλλοτε επίσημου κι άλλοτε πολεμοχαρή σκύλου. Χωρίς καθυστέρηση μάζεψε όλα τα καπέλα του, πήρε το φλάουτό του κι ένα δυο ακόμη πράγματα, τα τύλιξε σ’ ένα μαντίλι και το κρέμασε στην άκρη ενός ραβδιού που θα μπορούσε εύκολα να το κουβαλάει στον ώμο του και δε θα τον εμπόδιζε στο περπάτημα...

Γουίλλιαμ Στάιγκ, Ντομινίκ, Πατάκης

...Ήταν κάποτε τρεις αγριωποί ληστές με φαρδιές μαύρες κάπες και ψηλά μαύρα καπέλα...

Tomi Ungerer, Οι τρεις ληστές, Άγρα

Αν και σήμερα σπάνια τα φοράμε, τα καπέλα ήταν κάποτε ένα απαραίτητο αξεσουάρ. Σε όλα τα σχήματα, τα χρώματα, φτιαγμένα από διάφορα υλικά, τα καπέλα διεκδικούν μια εκλεκτή θέση στα παιδικά βιβλία, φορεμένα μ’ όλους τους τρόπους στα κεφάλια των ηρώων, τροφοδοτούν το πνεύμα της περιπέτειας και της φαντασίας.
Αν και η πρωταρχική τους χρήση είναι για να προστατεύουν από τον ήλιο, τη βροχή ή το κρύο, τα καλύμματα της κεφαλής είχαν πάντα και συμβολικό ρόλο ως σύμβολα εξουσίας, ιεραρχικής διαβάθμισης, κοινωνικής θέσης, επαγγέλματος ή ηλικίας.
Δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ήρωες της παιδικής λογοτεχνίας χωρίς τα καπέλα τους: ο Γκάνταλφ ο μάγος από τη συντροφιά του δαχτυλιδιού του Τόλκιν, η Μαίρη Πόππινς, Ο Λούκυ Λουκ, η κοκκινοσκουφίτσα, ο Βίλλυ Βόνκα από το εργοστάσιο σοκολάτας του Ρόαλντ Νταλ, o Χακ Φιν αλλά και ο Αστερίξ με το κράνος του με τα φτερά. κ. ά.

Ας ανακαλύψουμε, λοιπόν, το συμβολικό ρόλο των καπέλων μέσα στο εργαστήρι της παραγωγής των ιστοριών.