Φάροι ...και φαροφύλακες!

«Εκείνο τον καιρό οι ναυτικοί έβγαιναν στη στεριά όσο πιο συχνά μπορούσαν, και αφού τακτοποιούνταν στο πανδοχείο και έτρωγαν τις μπριζόλες τους και άναβαν τα τσιμπούκια τους και έδιναν ο ένας στον άλλο το ρούμι, ήθελαν μια ιστορία, και πάντα ο φαροφύλακας τη διηγούνταν, την ώρα που ο παραγιός ή η γυναίκα του φυλούσαν το φως. Αυτές οι ιστορίες περνούσαν από στόμα σε στόμα, από γενιά σε γενιά, κύκλωναν τον κόσμο της θάλασσας και αρμένιζαν ξανά, πιθανόν σε διαφορετικό κατάστρωμα, ήταν, όμως, η ίδια ιστορία. Και όταν ο φαροφύλακας τελείωνε με την ιστορία του, οι ναυτικοί συνέχιζαν με τη δική τους, από άλλη όμως γωνία. Καλός φύλακας ήταν εκείνος που ήξερε περισσότερες ιστορίες από τους ναύτες […]
»Μπορώ να σε διδάξω –ναι, μπορώ να διδάξω οποιονδήποτε– τη λειτουργία των οργάνων, και το φως θα σπινθηρίζει μια φορά κάθε τέσσερα δευτερόλεπτα, όπως πάντα, αλλά πρέπει να σε διδάξω πώς να συντηρείς το φως. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό;»
Δεν ήξερα.
«Τις ιστορίες. Αυτές πρέπει να μάθεις. Αυτές που ξέρω και αυτές που δεν ξέρω».
«Πώς θα μπορούσα να μάθω αυτές που δεν ξέρεις;»
«Να τις διηγηθείς εσύ».

Τα βιβλία έχουν πολλά κι ενδιαφέροντα κοινά με τους φάρους, ένα είναι και οι ιστορίες που αφηγούνται:

Ο ουρανός σκοτείνιασε, βρέχει και μπουμπουνίζει!
Ο φάρος όμως άγρυπνος το δρόμο μου φωτίζει…

διαβάζουμε σ’ ένα βιβλιαράκι για πολύ μικρά παιδιά κι η ιστορία ξεκινάει περνώντας από φανταστικούς τόπους με μυθικούς φάρους, από την Ερμούπολη, όπου χτίζεται ο πρώτος φάρος του Ελληνικού κράτους, από τη φαροφύλακα που μας αφηγείται μια δική της εκδοχή του Νησιού των θησαυρών του Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον, από τον ερημικό φάρο, κατοικία μιας αγριόχηνας μέχρι τους συμβολικούς αλλά και πραγματικούς φάρους της Βιρτζίνια Γουλφ και της Τζάνετ Γουίντερσον για να ανακαλύψουμε πως:
«…Κάθε φως έχει και μια ιστορία, και πως οι ίδιες οι φλόγες ήταν ιστορίες που ταξίδευαν πάνω στα κύματα σαν σημάδια, οδηγοί, παρηγοριά και προειδοποίηση».

Τα αποσπάσματα προέρχονται από το βιβλίο της Τζάνετ Γουίντερσον, Πες μου μια ιστορία, Μελάνι.