ρούχα: ένας ολόκληρος κόσμος
Τα ρούχα είναι ένας ολόκληρος κόσμος για τα παιδιά.
Μετατρέπονται σε ό,τι φαντάζονται, γίνονται παιχνίδι, μασκάρεμα αλλά και καταφύγιο και αίσθηση ασφάλειας με την ιδιότητά τους να απορροφούν τη μυρωδιά αυτού που τα φοράει.
Αυτή η φουστάνα της μπάμπως μου… κρυψώνα είναι, φωλιά είναι, αποθήκη είναι, σ’ ό,τι μπορείς να φανταστείς μετατρέπεται∙ και θαρρώ πως τις ράβει επίτηδες έτσι φαρδιές –μονάχη της τις ράβει- για να χωράνε απ’ τη Ναρκίς ολόκληρη μέχρι τα κοτόπουλα και τα κουνουπίδια της λαϊκής. Άσε που, αν ανάβει φωτιά, και για φυσερό χρησιμεύουν. Τότε βλέπουμε το κόκκινό της βρακί –ακόμα κόκκινο το φοράει η μπάμπω μου.
Κάποια ρούχα κάνουν τα παιδιά να αισθάνονται όμορφα όταν τα φοράνε, να νιώθουν αυτοπεποίθηση, κι άλλοτε πάλι τα παγιδεύουν σ’ ένα ρόλο και τα κάνουν να αισθάνονται άβολα. Κάποια άλλα τα κάνουν να ονειρεύονται:
…μια φορεσιά να ’χει απάνω τον ήλιο, το φεγγάρι και τον ουρανό με τ’ άστρα, μια να ’χει τη γης με τα λουλούδια και μια να ’χει τη θάλασσα με τα ψάρια. Σαν μου τις κάνεις θα σε πάρω γι’ άντρα.
Μερικά, ακόμη και σήμερα, είναι η έκφραση της αγάπης των δικών τους ανθρώπων, που σχηματίζουν το μαγικό κύκλο που τα προστατεύει και τα συνδέει με τον έξω κόσμο: Τα μεταποιημένα ρούχα, που περνάν από τον ένα αδερφό στον άλλο, που επιδέξια χέρια τα μετασκευάζουν για να μπορούν να φορεθούν από αγόρια ή κορίτσια.
Θυμάμαι πάντα τα μεγάλα στριφώματα στα παντελόνια και τα φουστάνια, που κάθε χρόνο κατέβαιναν και το μαρκαρισμένο από το στρίφωμα, ύφασμα, ήταν κάτι σαν παράσημο: είχα ψηλώσει!
Υπάρχουν και τα ρούχα που ταξιδεύουν αυτά που περνούν από το ένα παιδί στο άλλο, γνωρίζουν ιστορίες, χώρες, διαφορετικές καταστάσεις.
Υπάρχουν και τα ρούχα που μας ταξιδεύουν: τα ρούχα από ένα μακρινό τόπο που έφτασαν για δώρο ( μια στολή ινδιάνου από την Αμερική, μια κελεμπία από την Αίγυπτο, ένα κιμονό από την Ιαπωνία).
Τότε τα ρούχα γίνονται αφετηρία για να διαβάσουμε άλλες ιστορίες, να γνωρίσουμε τις χώρες, τους ανθρώπους και τα έθιμα τους. Σε πολυπολιτισμικές κοινωνίες τα διαφορετικά ρούχα των ανθρώπων προσθέτουν πολλά στη ζωντάνια τους και την πολυχρωμία τους.
Υπάρχουν πάντα, και δεν πρέπει να κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε, τα ρούχα που ξεχωρίζουν κάποιους ανθρώπους από τους υπόλοιπους. Τα ρούχα που τοποθετούν τα παιδιά που τα φοράνε έξω από το σύνολο, καταδικάζοντάς τα να είναι αόρατα από τα υπόλοιπα: τα τρύπια, τα βρώμικα ή στην πιο ακραία περίπτωση οι «ριγέ πιτζάμες»…
Τέλος υπάρχουν και τα ρούχα που νομίζουμε πως φοράμε:
Κι έτσι ο αυτοκράτορας άνοιξε την πομπή προχωρώντας κάτω από την πολυτελή μικρή τέντα, κι ο κόσμος στους δρόμους και στα παράθυρα έλεγε: «Θεέ μου! Τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα! Κανείς δεν έχε ξαναδεί ποτέ τέτοια ρούχα.
Κοιτάχτε τι θαυμάσια ουρά. Του πάνε πραγματικά τέλεια!»
Κανένας δεν ήθελε να δείξει στους άλλους πως δεν έβλεπε τίποτε από φόβο μήπως τον περάσουν γι’ ανάξιο να έχει τις ευθύνες που είχε ή μήπως νομίσουν ότι είναι ηλίθιος. Ποτέ ένα καινούριο ρούχο του αυτοκράτορα δεν είχε τόση επιτυχία.
«Μπαμπά, δε φοράει τίποτε!» είπε ένα παιδί. «Ω Θεέ μου!» είπε ο πατέρας. «Ακούστε πώς μιλάει κάποιος εντελώς αθώος!» Και καθένας ψιθύρισε στο διπλανό του αυτό που είχε πει το παιδί. «Δε φοράει τίποτε! Το είπε ένα παιδί!»
Μετά από λίγο όλος ο κόσμος που ήταν εκεί φώναζε δυνατά: «Δε φοράει τίποτε!»
Ακόμη κι ο αυτοκράτορας σκέφτηκε πως πιθανό να είχαν δίκιο. Αλλά είπε μέσα του Τώρα πια πρέπει να πάω ως το τέλος, αλλιώς θα καταστρέψω την παρέλαση! Συνέχισε ακόμη πιο πανηγυρικά κι οι θαλαμηπόλοι ακολούθησαν, κρατώντας μια ουρά ανύπαρκτη.
 |
βιβλία για ρούχα |
δείτε ακόμη: Μουσείο Μπενάκη, ΕΝΔΥΕΣΘΑΙ Για ένα Μουσείο Πολιτισμού του Ενδύματος
